สมอ ๑ หมายถึง [สะหฺมอ] น. หิน. (ข. ถฺม); ของหนักที่ล่ามโซ่หรือเชือกอยู่กับเรือเวลาจอดเรือใช้ทอดลงไปในนํ้าให้เกาะพื้นเพื่อไม่ให้เรือเคลื่อนไปที่อื่น.
ก. อาการที่สมอหลุดจากพื้นที่ทอดไว้ แล้วครูดไปตามพื้นท้องน้ำด้วยแรงลมและกระแสน้ำ.
[สะหฺมอ] น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Terminalia วงศ์Combretaceae ใช้ทํายาได้ เช่น สมอไทย (T. chebulaRetz.), สมอพิเภก [T. bellirica (Gaertn.) Roxb.], สมอดีงู[T. citrina (Gaertn.) Roxb. ex Flem.].
[สะหฺมอ] น. ลูกฝ้าย.
ดู ตีนนก (๑).
[สะหฺมอง] น. เรียกส่วนที่อยู่ภายในกะโหลกศีรษะ มีลักษณะนุ่ม ๆ หยุ่น ๆ เป็นลูกคลื่น เป็นที่รวมประสาทให้เกิดความรู้สึกฯลฯ ว่า มันสมอง; โดยปริยายหมายความว่า ปัญญาความคิดเช่น เขาเป็นคนสมองดี, หัวสมอง ก็ว่า, (ปาก) ขมอง.
ว. สภาวะที่สมองถูกทําลายจนสูญเสียการทํางานโดยสิ้นเชิงถือว่าสิ้นชีวิตแล้ว.
น. เนื้อสมองน้อยลงเนื่องจากมีการเสื่อมสลายของเซลล์ประสาทและเนื้อเยื่อของสมองหรืออย่างใดอย่างหนึ่ง.(อ. cerebral atrophy).